آخر بازی

عاشقان

سرشکسته گذشتند

شرمسارِ ترانه های بی هنگام خویش

و کوچه ها

بی زمزمه ماند و صدای پا.

سربازان

شکسته گذشتند

خسته

بر اسبان تشریع

و لثه های بی رنگِ غروری

نگونسار

         بر نیزه های شان

تو را چه سود فخر به فلک بر

                                      فروختن

هنگامی که

هر غبار راه نفرین شده نفرینت میکند؟

تو را چه سود از باغ و درخت

که با یاس ها

                  به داس سخن گفته ای

آنجا که قدم برنهاده باشی

گیاه

از رستن تن میزند

چرا که تو

تقوای خاک و آب را

                          هرگز

باور نداشتی

فغان که سرگذشت ما

سرود بی اعتقاد سربازان تو بود

که از فتح قلعه روسپیان

                           باز می آمدند

باش تا نفرین دوزخ از تو چه سازد

که مادران سیاهپوش

داغداران زیباترین فرزندان آفتاب و باد

هنوز از سجاده

                 سر بر نگرفته اند.

                                  

                                             شاعر: احمد شاملو